Hayat öylesine hızla geçip gidiyor ki, durup gözden geçirmeye bile vakit bulamıyoruz.

Herkes aynı zamana sahip. Farklılıklar o zamanı geçirme şeklimizde oluşuyor.

İnsan olarak neden yaşamda olduğumuz sorusunu kişinin kendine arada sırada sorması gerekir ve bu soruyla ilişkili olarak icra ettiklerimizin niyetimizle-amacımızla örtüşüp örtüşmediğine bakmak ve arada da kalibre etmeye ihtiyaç olabilir.

Malum “son” gelir ve kattıkların ya da eksilttiklerinle anılırsın ve bunlar senin yaşam şekline yansır; aslında hanene yazılan yaptıkların-yaptıklarının karşılığı ile yüzleşirsin. Bunu hem maddi hem manevi; hem profesyonel hem de ilahi anlamda söylüyorum. Hepsi için geçerlidir bu kural.

Elbette hayata nasıl, nerede, kimlerden geldiğimiz kendi tercihimiz değil. Ancak yaşamdaki tercihlerimizin büyük kısmı bize ait. Bazen kalp, bazen beyin belirliyor tercihleri. Doğru olan tercih bazen mutluluk vermeyebilir. Mutluluk verenle, doğru olan arasında git gel yapmaktansa ilkeli olup birini seçip onun arkasında durabilmek.

Dönüp bakmak ve sormak gerekir. Anneysem evladımdan, çalışıyorsam işimden, en çok da yaşamdaysam kendimden sorumluyum ve sorumlulukların gereklilikleri vardır. Bu bizi biz yapan olgulardır. Bunlar insan olmanın da gereklilikleridir.

Ne taraftasın?

Kolaylaştıran mı, kolayı seçen mi?

Emek veren mi, tembel mi?

Çözüm üreten mi, problem çıkaran mı?

Sevgi dolu mu, öfkeli mi?

Vefalımı, vefasız mı?

Sözünün erimi, değişken mi?

Ne taraftasın?

En basit ifadeyle yaşadığınız, yaşattığınız her şey sizin kişiliğinizin özüdür. Nasıl anılacağınızda bundan ibarettir.

Yaptıklarınızla, yapamadıklarınızla...

Yaşamınız keşkelerden ibaret kalmasın.

Bir tavsiye (Şebnem Kısaparmak'ın okuyanlar hatırlamak için, okumayanlar harika ifadeler için "keşkeleri çıkardım hayatımdan" şiirini mutlaka okuyun derim)

Kalın sağlıcakla.