Yaşlısından gencine hepimiz bu zor günlerde sıkça “Nerede o eski günler…” serzenişinde  bulunmaya başladık. Özellikle özlenerek hatırlanan o bayram günlerini… Dünyayı saran bu salgın hastalık, yaşama dair yaptığımız her şeyi değiştirmedi mi ?
Eğitimden tutun, çalışma koşullarına kadar her şey farklı ve biz bu farklılığa çoktan alıştık. Yine buruk bir bayram geçirdik. Ne aile büyüklerine ziyaret, ne şeker toplayan çocuklar, ne özenle kurulan sofralar ne de kabir ziyaretleri…
Artık  bu şeylerin bayramla özdeşleşmeyeceği sadece uzaktan bir telefonla kutlanacak bayramlara mahkumuz sanki.

Dahası var…

Sanal dünya öyle kolaylıklar sağlıyor ki, aile büyükleri, evlatlarının banka hesaplarına kolayca bayram harçlığı gönderebiliyor. Hatta bugün gördüğüm bir haberde, dijital kabir ziyaretinden bahsediliyordu. Uzaktan eğitim kadar uzaktan dua göndermek dijital çağa geçişimizin ispatı galiba. Günümüzde her şeyin kolayı var ama tadı, huzuru yok. İmkanımız var ama vaktimiz yok. Yani eskiye dair hiçbir şeyin anlamı, kıymeti yok.
 Biz 90’lar nesliydik. Hepimiz kıymetli ve en güzel bayramları yaşadık. Z kuşağı bundan sonra daha nasıl yenilikler görür bilemem. Ama umudumuzu yitirmeden daha güzel daha sağlıklı bayramlar yaşamak dileğiyle…