Konyaspor-Fenerbahçe maç yazısını yazmak için çok düşündüm. Acaba hakemleri mi yazsam! Konyaspor’u mu yazsam! İstatistik mi vermeli ya da yanlışlar mı eleştirilmeliydi. Ölümlü dünyanın ölümsüz kahramanı Ahmet Çalık kardeşimizin vefatının seneyi devriyesinde Nalçacılılar taraftar grubunun yaptığı muazzam koreografi eşliğinde maç başlamıştı. Daha koreografi kartonlarını aşağı indirmeden gelen gol ile adeta maça önde başlamıştık.

Fakat sevincimizin kursağımıza dizilmesi pek de gecikmedi. Pembe kazaklarla kendini kamufle etmiş, futbol bilgilerinin yetersizliğini, sempatik görünmeye çalışarak kapatmaya çalışan, eyyamı dibine kadar yaşayan, isimlerin değiştiği ancak eylemin aynı olduğu, gündeme göre, girdiği kabın şeklini alan sözde adalet dağıtıcılara değinmeden geçemeyeceğim.

Türkiye’de en çok kollanan takımlar, en çok “ağlayan” takımlar olduğunu görmek zor değil! Önem derecesi artıkça yerine göre; Basın sosyal medya, televizyon kanalları hatta oyuncular üzerinden polemik çıkarmak suretiyle her yol mübah taktiği ile çalışıyorlar.

Bu takımlar, maddi güç olarak da kıyas edilemeyecek bir yapıda olmaları şöyle dursun, birde kötü niyetli yönetime maruz kaldığınızda yapacak çok da bir şey kalmıyor. Fenerbahçe, Konyaspor’u ilk kez yenmedi ve muhtemelen de son kez olmayacak. Sizce Konyaspor’u Fenerbahçe mi yendi? Pembe kazakların yenmesindense Fenerbahçe’nin yenmesini tercih ederdim.

Fenerbahçe’nin de hakkını yemeyelim VAR gücüyle mücadele ettiler. Halı sahada bile oynarken, canınıza tak eden durumlar olur ya modunuz düşer oyununuz etkilenir. Aslında yenilen 3.gol bunun bir göstergesiydi. Konyasporlu oyuncuların karşısında sadece Fenerbahçe yoktu! Oyuncularımız bunu dibine kadar yaşadılar. Konyaspor’a verilmeyen penaltı, Fenerbahçe’ye çalınamayan kırmızı kartlar, Fenerbahçe’den çıkan topla kazandığı köşe atışından gelen gol maçı bir taraftan alıp diğer tarafa vermeye yetmişti. Yetmese devamı gelirdi de şüphem yok!

Fenerbahçe resmi sayfalarının yaptığı paylaşımlara bakarsanız; iç güdüsel bir savunma ile hedef şaşırttıklarını görürsünüz, aslında sadece bu durum bile ne kadar haklı olduğumuzu gösteriyor. Ama biz ne kadar serzenişte bulunursak bulunalım aynı tas aynı hamam olacak!

Bütün yaşayan olumsuzluklara rağmen devre 2-2 sona ermişti. Recep Hoca, Tunahan ve Ndao ile ikinci yarıya başlasa belki bir şeyler değişirdi. O zaman hakem hocaları tarafından neyse ki Konyaspor kazandı. Yoksa hakem berbat yönetimi ile maçın önüne geçti ile yetinilecekti. Hocayı eleştireceğim tek konu bu olacak! Değişikliklerde geç kaldı. Umut ve Melih Bostan ile bir ümidim yok! Buna karşılık Kramer’in bundan sonra üzerine koyarak gideceğini düşünüyorum.

Konyaspor’un kadro planlamasındaki yanlış bu maçta bir kez daha ortaya çıktı. Adil ve Jevtovic’in aynı anda cezalı olmaları özellikle alan savunmasında elimizi kolumuzu bağladı. Öyle komik eşleşmeler oldu ki 1.90 oyuncularla 1.70’lik oyuncularımız eşleşti. Köşe atışlarından gelen 2 gol de tamamen bu durumla alakalıydı.

Sonuç olarak VAR’lığını bizden esirgemeyen DİRENÇ’li bir rakibimiz VARdı. Geçen sene Galatasaray’a karşı kötü futbol oynadığımızdan, bu maçı rakibimiz kazanmalıydı. SAKA bir yana maçın bitimine 30 dakika varken, Fenerbahçe 10 kişi kalamaz, Konyaspor penaltı atamazdı. Tek istediğimiz adalet ama semt adaleti değil! Adaletsizliği işleyen, çekenden daha sefildir.

Maçın sözü: Ülkemizde hakemler örümcek ağları gibi: Anadolu takımları ağa yakalanır, semt takımları ağı delip geçer…