Geçen hafta stoizm felsefesi ile ilgili, güçlü bir insan olmak yolunda çeşitli adımlardan bahsetmiştik. Bunlar nelerdi? Kontrol alanı. Çoğu şeylerimizin kontrol alanımızda olmadığını, olmayan şeylerinde zihnimizde kurgusunu yapmanın bizim enerjimizi alıp götüreceğinden bahsetmiştik. İkincisi, krizleri fırsata çevirebilmek becerisini kazanmanın bu yönde yapacağımız kazanımların bizim içinde değerli olabileceğinden bahsetmiştik. Üçüncüsü, Olabilecek olumsuzlukların en kötüsünü düşünmenin ve bunun farkında olmanın bizi daha tedbirli kılacağından söz etmiştik. Dördüncüsü,  ölümü sık düşünmenin bizi sonsuzluk yanılgısından kurtaracağından ve son olarak da olaylara daha geniş açıdan bakmanın ancak bir adım geri çekilmekle daha iyi olabileceği vurgusunu yapmıştık. Devam edelim...

            Stoizmin bize öğrettiği öğretilerden biriside kırılganlığını göstermekten çekinme. Çoğu zaman olduğumuzdan daha güçlü gibi görünmek isteriz. Bu bazen işe yaraya bilir ama diğer insanlarında sana fayda sağlayabileceğini ortaya koyup kabullendiğin zaman hayatı daha anlamlı ve kolay hale getirebiliyorsunuz.. Eğer ihtiyacımız varsa yardım istemekten çekinme, böylelikle sosyal hayatınızda kimi nereye koyacağınızda az çok keşfetmiş olursunuz.

             Bazı insanlar kendilerini yetersiz hissettiklerinde öfkelenirler. Aslında öfke bir zayıflık işaretidir. Öfkeli olduğumuz çoğu zamanlarda genelde pişmanlık duyduğumuz şeyler yaparız. Geriye dönüp bir bakalım öfkeli olduğumuz zamanlar çoğu zaman pişman olduğumuz şeyler yapmışızdır. Çoğu zaman öfkemizin kökeninde bir neden yatar geriye dönüp öfkenin nedeni ile yüzleşirsek bu öfkemizi kontrol etmek adına fevkalade bize merhale kazandıracaktır.

            Yukarıda ne demiştik, zaman zaman ölümü hatırlamalıyız demiştik. İnsan ölümü sıkça hatırlamazsa bir sonsuzluk yanılsaması içine girebilir. Bu da tabii ki yapacağımız bütün işlerde bir erteleme yapmamıza neden olabilir. Lütfen hedeflerimiz konusunda en ufak bir şey dahi olsa erteleme yapmayalım. Hayat ertelemeler yapacak kadar uzun değil.  Yaptığınız ufacık bir şeyin bile ertelemesini yapmayın. Onu yerine getirmeyi bir prensip haline getirin.

            Bir de kaygılarımızla yüzleştiğimizde yüzleşmeden kafamızda onun olumsuz döngüsünü yaşadığımız zamana göre daha az acı çekeriz. Nasıl yani dediğinizi duyar gibiyim. Olumsuzla yüzleşmeden, kafamızda o kaygının döngüsünü çözüm üretmeden yaşarsak zihin devamlı o olumsuza olumsuz üretmeye başlar. Fakat bunu nasıl çözebiliriz diye aşamalar üretmeye başladığımız zaman ve bu olumsuz kaygıyla karşılaştığımız zaman inanın zihin daha az acı çekecektir. Çünkü bir çözüm üretiyorsunuz ve o çözümün objesi ile karşı karşıyasınız ve gardınız da ona göredir. Ama hiç çözüm üretmeden zihninizde onu kurgulamak size daha çok acı verecektir. Yani işin özü bunun farkında olabilmek..

İşte stoizm felsefesinin genel anlamda yaklaşım tarzı bu. Esen kalın.