Columbia Üniversitesi’nde bir öğrenci, matematik dersinde uyuyakaldı.

Uyandığında, diğer öğrenciler sınıftan çıkarken tahtada yazılı iki problem gördü. Bunların ödev olduğunu sanarak defterine not aldı ve eve gidince çözmeye karar verdi.

Evine vardığında, bu problemlerin son derece zor olduğunu fark etti. Ancak yılmadı. Durmaksızın çalıştı, araştırmalar yaptı, kütüphanede kitaplar inceledi… ve sonunda, dört sayfalık uzun hesaplamalarla bu problemlerden birini çözmeyi başardı.

Bir sonraki derste, profesörün bu sözde ödevden hiç söz etmediğini görünce şaşırdı. Elini kaldırarak sordu:

— Hocam, geçen derste verdiğiniz ödev hakkında neden hiç konuşmadınız?

Profesör şaşkınlıkla cevap verdi:

— Ödev mi? Onlar ödev değildi… Şimdiye kadar kimsenin çözmeyi başaramadığı matematik problemlerinden örneklerdi sadece!

Öğrenci afallamış halde yanıtladı:

— Ama… ben ikisinden birini çözdüm!

Çözümü incelendi, doğruluğu onaylandı ve Columbia Üniversitesi kayıtlarına, artık onun adıyla birlikte geçti. Bu hikâye hâlâ üniversite koridorlarında anlatılır.

Farkı yaratan neydi?

Profesörün bu problemlerin “imkânsız” olduğunu söylediğini duymamıştı.

Sadece, çözülmeleri gereken problemler olduğunu düşünmüştü. Yani zihnine önceden bir engel koymamıştı. Profesörün bu problemlerin dünyada çözülemeyen problemler olduğunu duysaydı, zihnine önceden ister istemez bir engel koyacaktı. Bu da kendisinde gerekli motivasyon sürecinin başlamamış olması demekti. Bu motivasyon kendiliğinden geldi ve sadece odaklandı ve kendine şunu inandırdı evet bunlar çözülebilir problemleler ve inanç faktörü devreye girdi.

Zorluğa boyun eğmedi. Azim, kararlılık ve cesaretle hareket etti. O zaman bizde bu öyküden çıkarımımız şu olsun: Başarı=İnanç+Motivasyon+odaklanma

Bu yüzden size yapamazsınız diyenleri dinlemeyin. İnancınızı sabit tutun, motivasyon kaynağınızı belirleyin ve sadece odaklanın ve kendi potansiyelinizin farkına varın. Farkı yaratan senin bu üç ögen olsun. Esen kalın…