Futbol…

Şüphesiz dünyanın en çok izlenen ve en fazla oynanan spor dallarının başında geliyor. Yüzbinlerce çocuk, kendi serüvenine;  çim sahanın ve kalabalık tribünlerin önünde oynama hayalini kurarak başlıyor. Hemen hemen hepsi yıldız olmayı ve takımını sırtlamayı hayal ediyor. Peki bunlardan kaç tanesi başarılı oluyor? İstisnaları saymazsak hemen hemen hepimiz golcü olmak istedik. Kendi jenerasyonumuzdan bir futbolcuyu rol model seçip onun yaptığı şeyleri yapmaya çalışarak başladık bu güzel oyuna! Fakat reklamlara konu olan ben şu futbolcuyum ben bu futbolcuyum derken en çok seçilen mevkiler hep hücum bölgesinin oyuncuları olmuştur. Bugün, günümüzde bir çok kaleci bile futbola ilk başladığında forvet hayali kurmuştur. Peki bu kadar çok hayal ve bu kadar oyuncu varken sayıları neden bu kadar azlar? Şimdi size santrafor ve forvet arasında ki klişelerden bahsetmeyeceğim direkt golcü diyeceğim yani o topu çerçeveye sokan adam! Gerçekten bu kadar önemli mi bu oyuncu? Onlar, gol attıklarında zirvede olurlar ve çok konuşulurlar fakat atamadıklarında yine ilk onlar eleştirilirler. Gelgelelim kıymetleri olmadıklarında ortaya çıkar… Yani kısaca golcü olmayınca olmuyor…

Konyaspor futbol takımını sezona 3 golcü ile başladı. Kiralık yıldızımız Ahmet Hassan, emeğin ve öz verinin sembolü Cikalleshi bir de gözden çıkarılıp çıkarılmadığı belli olmayan takımda varlığı ile yokluğu belli olmayan Artem Kravets.

Galatasaray karşılaması öncesinde verilen milli arada 2 golcümüzü kaybetmenin moralsizliği şöyle dursun, bu sezon ilk kez hücum hattında takımımız olursa Artem, olmazsa golcüsüz sahada olacaktı. Kadrolar açıklandığında Oğulcan sürprizi vardı belki ama daha da sürpriz olanı Amar’ın hücuma en yakın oyuncu olmasıydı. Amar estetik bir adam değil. Tırnak içinde futbolcular kendi aralarında bu tarz oyunculara ‘kalas-kütük’ gibi yakıştırmalar yaparlar. Kısaca Amar oranın adamı değil ve oyun konsolunda bile mevki dışında bir oyuncu oynattığınızda hüsrana uğrarsınız. Zira en kötü golcü, forvet olmayan adamın orada olmasından fazla iş yapacaktır. Maçın hemen başında enteresan goller serimize bir yenisini daha ekleyerek başladık. Skubic’in topu dışarı atmaması Sehic’in geç kalması ile gelen talihsiz bir gol daha diyelim. Golde faul var mı sorusuna girmeye bile gerek yok. Bunun cevabını ilerleyen dakikalarda gördük. Taylan’ı ikinci sarıdan atamayan zihniyet, o kadarcık temasa faul çalmaması tartışmaya kapalıdır. Konyaspor maçın ilk yarısında aslında mehter takımı gibi iki ileri bir geri durumu idare etti. İkinci yarı ise sahanın, tek hâkimi olmasına, %71 topa sahip olmasına ve tüm olumlu istatistiklerine karşın çerçeveden içeriye topu sokamadı. Üstelik 36 kez ceza sahasına girmişken, 34 orta yapmışken, Artem bunların en az bir tanesini içeriye sokamaz mıydı? Öte yandan oynanan oyun ümit verici, kendi sahasına rakibi gömen ve skor için gol dışında her şeyi yapan takım namağlup serisine bir yenisini ekleyememişti. İstanbul’da bu ligin en fazla şampiyon olmuş takımına sahayı dar edip, mağlup olsa da alnı açık bir şekilde dönmek kat edilen yolun doğru yol olduğunu gösteriyor. Bugün Konyaspor belki kaybetti ama çok daha önemli bir şey kazandığını düşünüyorum. Oğulcan Çağlayan gerçekten gelecek için takımımız adına ümit verdi. Bundan sonraki süreçte daha fazla süre alacağını düşünüyorum.  Ülkemizde artık yabancı hakemliğinde ciddi ciddi gözden geçirilmesi gerektiğini düşünüyorum. Milli takımımız bile yabancı antrenöre emanet edilebiliyorken, bu hakemler konusunda ki tutuculuk nedir? Anlamak mümkün değil, işlerini bu kadar kötü yapıp bu kadar çok iş yapabilen bir başka meslek grubu var mı gerçekten merak ediyorum. Bu mağlubiyet hatalarımızı görme ve silkelenme adına bize gerekli olan dersi verdiğini düşünüyorum. Mağlup olmama rehavetini de geride bırakmış olduk. 

Maçın sözü; Kuvvetli bir takım yenilmeye başladığında, bu mağlubiyetler, onun için yeni hamlelere yol açan bir kapıdır.