Bir profesör, sosyoloji sınıfındaki öğrencilerine bir ödev vermiş. Amaç tabi ki sosyolojik bir araştırma. Öğrencilerini Baltimore Şehrinin kenar mahallerine göndermiş, konu:  Oradaki 200 çocuğun eğitimsel durumlarını araştırmalarını ve araştırma sonucunda her bir çocuğun araştırma verilerini yorumlamalı raporlarını istemiş.

İşin ilginç yanı, tüm araştırmacıların verdiği rapor neredeyse ortak, hepsi de burada ki öğrencilerin tamamına yakınının gelecekle ilgili olarak hiç şanslarının olmadığı yönünde.

Ne kadarda umut kırıcı değil mi?

Bundan yirmi beş yıl sonra, aynı üniversiteden başka bir profesörün, geriye dönük taramalarında tozlu raflarda ki dosyaları incelerken bu rapor dikkatini çekiyor. Araştırmacıları araştırmaya konu olan öğrencileri, aradan yıllar geçse bile tekrar araştırmalarını gerçekte raporun verdiği sonucun geçerliliğini teyit etmek maksadı ile sahaya gönderiyor. Asistanlar o bölgeden taşınan ya da ölen yirmi öğrenci dışında ki geriye kalan 176 öğrencinin şaşırtıcı şekilde doktor, mühendis, avukat ve yüksek kariyerli işlerde çalıştıklarını öğrenince çok şaşırıyor.

Tabi profesörümüz bu işin peşini bırakmıyor. O bölgede başarılı olmuş öğrencilerin hepsine ulaşmaya çalışıyorlar. Hepsinin de verdiği cevap hemen hemen aynı “Okulda bir öğretmenimiz vardı, onun sayesinde…’’  tabii profesörümüz boş durmuyor, araştırmaya konu olan öğretmeni uzak diyarlarda yaşadığını keşfediyor ve yanına gidip bunun sırrını soruyor. Öğretmenimizin verdiği cevap “ÇOK BASİT, HEPSİNİ ÇOK SEVDİM”

Bizlerin hayatta başarılı olmak için çok sevgili öğretmenlerimize ne kadar teşekkür etsek azdır. Bu vesile ile bütün öğretmenlerimizin 24 Kasım Öğretmenler Gününü kutlar, ölenleri rahmet ve minnet le anar, hayatta olan öğretmenlerimizin her birine ayrı ayrı şükranlarımı sunarım. Sağ olun var olun. İyi ki varsınız.