Hiç suçluluk duydunuz mu?  Elbette duymuşuzdur. Bu da sorumu diyeceksiniz. Haklısınız. Suçluluk bizim en olumsuz duygularımızdan birisidir. Psikologlar suçluluk hissini “Yapılmış olan ile yapılmış olması gerekenin, isteklerle zorunlulukların arasındaki fark” olarak tanımlarlar. Suçluluk insanın kendini adeta bloke etmesidir. İnsanlığın nihai hedefi mutlu olmak, haz almak, gelişmek ve dingin olmakla alakalıdır. Oysa hissettiğiniz suçluluk duygusu bu enerjinizi alır götürür. İnsan suçluluktan uzak yaşayabilmek için kendince bir takım savunma mekanizmaları geliştirmiştir. Bunlar sağlıklı beslenmek, spor yapmak, sosyal olarak hayatlarına değer katan kişilere daha yakın olmak, zihninde sağlam inanç kalıpları geliştirmek, kendince manevi inançlar silsilesine ortak olmak gibi... Bütün bunlar olumsuz hissedebileceğimiz suçluluk duygusuna karşı geliştirdiğimiz kendi mekanizmalardır. 

Kişi suçluluk duygusu yaşadığında neler olur? Sıkıntı çekeceği muhakkak. Kendince ve/veya kendimizce şöyle cümleler kurulabildiğine şahit olmuşuzdur:  Bunu yapamam bizden hiç kimse bunu yapamadı; Kendime ayıracak hiç zamanım olmadı;  Bu yaştan sonra bunu yaparken daha güzelini yapamam, gibi...

Hayallerimizin önüne bir engel takıldığında, onu aşacak bir yetiye sahip olmadığımızı söylediğimiz andan itibaren suçluluk duygusu yaşarız.  Hedeflere giden yolda en büyük engel suçluluk duygusudur. Suçluluk duygusunu kendinde bariz hisseden insanlarda, devamlı kendi kendini azarlama olaylarına sık rastlarız.  En önemlisi de içinizdeki ses devamlı size “Yapamaz, edemezsin, bunu asla beceremezsin” der. Bu da bize sabit düşünce kalıplarımızın içine düşmemize bizi adeta başarısızlığa mahkum eden prensipler oluşturur. İster istemez de sizde kurban ve suçlu rolüne bürünürsünüz. Bu yüzden şöyle demelere elbette rastlamışızdır: Annem babam benim yüzümden kariyer yapamadıklarını dile getirdiler. Annem babam hep bana şunu söylerdi, tabağında yemek bırakma, aç olanlar bunu bile bulamıyorlar, Annem ve babamın ayrılması yüzünden kendimi suçlu hissediyorum; Hatalarımı hep yüzüme vurdular bu yüzden yıllarca kendimi hep suçlu hissettim. Aslında bu suçlar sizin değil başkalarınındır. Ama komplekse giren her nedense hep sizsinizdir.  Bu tutumunuzu kabul edip ve söz hakkını başkalarına verirseniz, sizi siz olmaktan çıkar kontrolü başkalarına verirsiniz. Bu durumu fark eden başkaları sizi çok iyi kullanırlar. Bu sizin elinizde ve buna müsaade etmemekte...

Size bir sır vereyim mi? Başkalarını mutlu etmek için bu dünyaya gelmedik. Mutsuzluğumuz çoğu kez başkalarının gönlünü hoş etmeye çalışmakla veya üçüncü şahıslara ait sorumlulukları üstlenmekle meşgul olmamızdan kaynaklanır. Lütfen önce kendimize saygı duyalım ve kendimizi kabul edelim. Amacımıza sadık kalalım ve bu yolda kendimize güvenelim başkalarının yönlendirmesine takılmayalım. (Son)

Esen kalın…