Küçük bir ihmal, bir anlık vurdumduymazlık, el alışkanlığı ya da adına ne derseniz deyin arabanın camından atılan bir izmaritin nelere mâl olduğunu acı bir şekilde tecrübe ettik.

Maalesef genel toplumsal nezaket ve çevre bilinci konusunda sınıfta kalmış bir topluluğuz. İçtiğimiz suyun şişesini, yediğimiz çikolatanın ambalajını, sigara izmaritini fütursuzca camdan atıyoruz. Görüldüğü gibi bu sadece çevre kirliliğine yol açmıyor aynı zamanda yangınlarla ekolojik dengeyi alt üst ediyor.

Acaba bir sürücü attığı bir sigara izmaritinin koca şehirleri yaktığını, yakabileceğini akledemiyor mu? Ya da tarımsal üretim bölgelerinde camın aralanıp atılan küçücük bir izmaritin bir çiftçinin bir yıllık emeğini kül edebileceği hesaplanamıyor mu? Yazıktır, günahtır. Sorumsuzca bir davranışın bedelini hem insanlar, hem de doğadaki dilsiz dostlar ödüyor.

Geçen hafta ciğerlerimiz yandı. Sadece ormanlarımız değil, köylerimiz, şehirlerimiz, yaşam alanlarımız yandı, kül oldu. Köylüler yüzlerce yıldır ikamet ettiği ata topraklarının, anılarının, yaşanmışlıklarının cayır cayır yanmasını hüngür hüngür ağlayarak çaresizce izledi.

Orman işçilerimiz, itfaiyecilerimiz, gönüllüler insanüstü çaba harcadı. Uçaklar, helikopterler havadan, itfaiye araçları, arazözler, iş makineleri karadan müdahale etti ama ne yazık ki ateş önüne gelen her şeyi yaktı. Bir de bizim göremediğimiz, feryatlarını işitemediğimiz orman canlıları, hayvanlarımız… Ne yazık ki alevler onları da yuttu ya da yerlerinden yurtlarından etti. Çok büyük bir trajedi…

Ateş düştüğü yeri yakarmış. Elbette yangın afetine maruz kalanlar ömür boyunca unutamayacakları bir acıyı yaşadılar. Bizler ekran başında çaresizce yangının sönmesini beklerken onlar alevlerle yüzleştiler, acı çok ama çok büyük bir acı… İnşallah bir daha böyle acılar yaşamayız. Bunun için ilk olarak herkes kendisi için, ülkesi için, yaşadığımız doğa için sorumluluk üstlenmeli. Bu noktada da yanan ormanlarımızı yeniden yeşertmekle işe başlayabiliriz.