Benlik; ruhu tutabilen tek hapishanedir. Henry Van Dy

İşim gereği konuşarak iletişim kurmaya daha yatkınımdır.

Duygu ve düşüncelerimi hep konuşarak ifade etmeye alışkınım ama bu demek değil ki yazmayı sevmiyorum.

Bazı zamanlarda kalem kağıt en yakın dostum oluverir.

Zaten hali hazırda çok sevdiğim yazma işlerini artık kalemim yettiğince sizlere aktarmaya da çalışacağım.

İşte tam da bu noktada artık köşe yazısı yazmaya başlıyorum.

*****

İlk köşe yazımda ‘ben’ duygusundan bahsetmek istiyorum.

Buradaki ‘ben’ kesinlikle bencillik değil, kişinin kendi olabilmesi…

Çünkü çoğunluk benliğini keşfetmekten, becerilerini ortaya çıkarmaktan geri duruyor.

Çağımızdaki en büyük psikolojik sorunun bu olduğu kanaatindeyim.

Başkasının hayatı hep daha güzel geliyor.

Aslında kişi kendi gibi olmayı başarıp ona göre yol alsa mutluluğu ancak o zaman yakalar.

Herkesin kişisel becerileri var bunları keşfetmeli ve bunun için çabalamalı.

Ama maalesef gözlemlediğim bir durum var ki insanlar kendisi olamıyor.

Bilmiyorum, kişi benliğini keşfetmekten neden kaçar.

Oysa içindeki cevheri keşfeden bir insan, başka hiçbir şeye ihtiyaç duymaz.

Bu sebeple kişi ona verilen hisleri keşfetmeli çünkü ancak kendi olduğu zaman mutlu olabilir.

Diğer türlü kendisi için uyumsuz bir hayat sürmeye mahkum kalır.