“Yaşamak değil, beni bu telaş öldürecek”

Ne güzel özetlemiş Özdemir Asaf bizi bu telaş öldürecek.

Şairlerin bu sözleri söylerken yaşadıkları, kaç yüzyıl geçmiş olsa da halen bizim hislerimize dokunuyor.

Girişte yer verdiğim şiirinden anlayacağınız üzere bugün ele alacağım şair Özdemir Asaf…

Şiirleri ile yüreğimize dokunan şair Özdemir Asaf asıl adı Halit Özdemir Arun'dur.

Babası Mehmet Asaf, Şura-yı Devlet'in kurucularındandır. Hukuk Fakültesi’ne, İktisat Fakültesi'ne (3. sınıfa kadar) ve bir yıl Gazetecilik Fakültesi'ne devam etti. Bu arada Tanin ve Zaman gazetelerinde çalıştı ve çeviriler yapmıştır.

İlk yazısı Servet-i Fünûn (Uyanış) dergisinde çıktı. 1951 yılında Sanat Basımevi'ni kurdu ve kitaplarını Yuvarlak Masa Yayınları adı altında yayımladı. 1962'de Mehmet Ali Aybar öncülüğünde kurulan Temel Hakları Yaşatma Derneği'nin kurucularından oldu.

İlk olarak, kendinden önce gelen Garip akımıyla İkinci Yeni’yi bir araya getiren şiirler yazan Asaf, özellikle 1955 sonrasında bu iki akımdan da uzaklaşmış ve soyut şiir yazmaya başlamıştır. Bilmeceyi çağrıştıran şiirlerinde insanları, anıları ve nesneleri felsefeyle buluşturmuştur.

Şiirlerinde toplumsal ve bireysel çatışmaları, benzerlikleri ve karşıtlıkları kullanmış ve izlenimlerini soyutlaştırarak aktarmıştır.

Asaf’ın şiirlerinin teması, genellikle sevgi, ölüm, ayrılık ve yalnızlıktır. Bu temaları kendisinin geliştirdiği bir mizah anlayışı içinde kaleme almıştır.

Annesinin 25 Şubat 1996 yılında kaydettiği sesinden bir bölümde şöyle der: “Şiirler yazıyor, çeviriler yapıyordu. Son derecede kibar, zarif, çok şık bir gençti. Herkes poplin gömlek giyerken Özdemir, takım elbisesinin içine ipek ponje gömlek giyiyordu. Kol düğmeleri altın üzerine inci kakmalıydı. Sağ elinin yüzük parmağında tek taş altın bir yüzük, sol elinin küçük parmağında kemer biçiminde yakut taşlı bir yüzük vardı. Bu kadar şıktı.”

Dünya Kaçtı Gözüme, Lavinia, Çiçekleri Yemeyin, Çiçek Senfonisi gibi daha birçok şiirle duygularımıza tercüman olan şair 28 Ocak 1981'de İstanbul'da öldü.

“Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu

Birinciliği beyaza verdiler”