Birey, kümen, toplum kısa, orta ve uzun vadeli hedefli olduğu gibi yaşanmakta olanlar arasında önceliklerinin bulunabilmesi de kaçınılmazdır. Aynı önceliklerin herkes için benzer bir sıralamada gerçekleşmesi beklenemez.

Bilerek ya da bilmeyerek fikrini ayan edenlerin algı hedeflerinin olabileceği düşüncesi her zaman zihnimizde, çalışma masamızda ve araştırma dosyalarımızda bulundurulması da elzemdir. Akademik ağırlıktan kitle iletişim araçlarına hatta sosyal medya olarak yaygınlaşsa da yeni medya şeklinde ifade edilmesi gereken platformlarda her an birçok bilgi, veri, varsayım ya da hususlar ardı ardına sıralanabilmekte, hedef kitlenin uzaklığını da üzerindeki etkisini de kestirebilmek mümkün olamamaktadır.

Bunlardan birisinde “Aydın, Söke Kuşadası teşkilatlarını” gezip gördüğünü ve uzun uzun hasbihal ettiğini belirten bir paylaşım toplumsal hafızaya düşülebilecek bir not gibi görünmektedir. Sonrasında “Her yerde ortak problemlerimiz var. Teşkilatlarımız emekliler çay bahçesi gibi. Ne çalışan var ne de çalışmaya gayret eden. Arada bir dışarı çıkıp sosyal medya da gövde gösterisi yapıp tekrar çay bahçesine koşuyorlar. Aslında nasıl çalışacaklarını da pek bildiklerini sanmıyorum. Teşkilatlarımız eğitimsiz. Ayrıca genel merkezden gelen koordinatörler koşa koşa il başkanınım yanına gidiyorlar. Hiç gözlem yapma yok, faydalı olmaya çalışma yok. Masa başında oturup insanları sıraya dizip sözde onlarla konuşarak genel merkeze rapor hazırlama peşindeler. Teşkilatı temizlemek yerine eğitmek gerek. Önce sorunları belirlenmeliyiz. Önümüzde belediye seçimleri var ve biz yine hazır değiliz.” Durumun bir özeleştiri sayılabileceği gibi hem başarı, hem de farkındalık hedefi açısından önem arz etmektedir.

Problemi ya da problemleri görmezlikten gelme bir yere kadar söz konusu edilebilir çünkü eninde sonunda skor levhasına yansıdığında başkalarının izahlarına boyun eğilmek durumunda kalınacaktır.

Emeklilere vurgu yapılması da yadırganmamalıdır. Her türlü hareket alanı gençlik merkezli düşünülmekte ve genişleme çabası sergilenmektedir. Ancak çalışmamanın yaşa bağlanmış olması garip bir husus olarak düşünülmeli, kastın aşılmamasına özen gösterilmelidir.

Çay bahçesinin toplumsal birliktelik, kişilere, kümelere, cemiyetin temsilcilerine ulaşılması noktası kabul edilmesi gerekliliğine karşın kaçış mekanı olarak gözlemlenmesi ilginç bir ifade olmuştur. Durumu örtercesine yeni medya platformlarındaki çaba artık hemen sahada ciddi bir başıboşluk ortaya çıkarmıştır. Kareye girmek, orada kendine yer bulmak bilhassa yakın hedeflere araç gibi hareket edilmekte en azından öyle algılanmaktadır.

Genel merkezden gelenlerin ana hedefinin raporlama olması hasebiyle il ya da ilçe yönetimini esas alması ve oradan başlayıp, diğer dinamiklere vakit ayıramaması, görmezlikten gelmesi “mış gibi” cilalı dosyalara dönüşüyor.

Eğitimin her işin başı olduğunda herkes hemfikir olmasına mukabil ekseriyetle ihmal ediliyor. Yol yordam, bireysel birikimler, hünerler, çabalar ile kumaş üzerinden şekilleniyor. Sorunların bilhassa mahalli nitelikte olanların küçük ancak esaslı bir sıklet noktası olabileceği hiçbir zaman unutulmamalıdır.

Perşembenin gelişinde öncekiler göz ardı edilse de bir gün öncesinin haberi ertesi günü anlama imkanı veriyor. Onu şekillendirme imkanı kalmamışsa sonrakilerin dillendirilmesi kaçınılmaz hale geliyor.