Çocuklarımızı çok severiz, onlara iyi bir hayat vermek için çalışır çabalarız, kötülüklerden korumak isteriz, ayaklarında taş, gözlerinde yaş görmemek için didinir dururuz. Bu duygularımız çok doğal ve olması gereken duygulardır. Bizim yaşayamadıklarımızı yaşasınlar, karşılaştığımız zorlukları görmesinler isteriz. O yüzdendir fazlaca müdahalelerimiz, o yüzdendir yollarındaki taşları ayıklamalarımız. Hayat koşullarının değişmesi zorlaşması, maratona dönen eğitim sistemimiz, rekabet, gelecek kaygısı gibi sayısız etkenleri de düşününce ebeveynlik zor bir zanaat oldu. Ebeveynlerin yaşadıkları kaygılar onları çocukların hayatlarına müdahale etmeye, mükemmel anne babalar olmaya zorladı, bu mükemmeliyetçilik kaygısı ile yapılanlar çocukları hayata karşı savunmasız hale getiriyor. Nasıl mı? Bu ebeveynler, çocuklarını olası tüm tehditlerden korumak konusunda çok kararlıdırlar ve çocuklarının kendi başlarına hareket etme, kendi kararlarını verme ve kendi hatalarından öğrenme özgürlüklerini sınırlandırırlar.

Çocuklar hep sizin kararlarınızla hareket ederlerse, kendi başlarına karar veremezler ama illaki karar vermeleri gerekecek o zaman işte bocalarlar. Hatalı karar vermeleri olasıdır. Hayal kırıklığı, başarısızlık duygularına neden olacaktır. Aslında çocukların gelişebilmeleri, olgunlaşabilmeleri için başarısız olmaları, deneme yanılmayla hatalarından ders almaları gerekmektedir. Ne yazık ki helikopter ebeveynler çocukların hatalar yapmalarına fırsat vermezler, hata yapma, hatadan ders çıkarma, tecrübe edinme yeteneklerini köreltirler. Hata yapmanın gelişmenin bir parçası olduğunu kabul etmezler. Ayrıca bu durum çocuklarda çok tehlikeli bir düzeyde kaygıya yol açabilmektedir. Hata yapma kaygısı ile çocuk özgüvensiz, bağımlı, baskılanmış bir hayat yaşamaktadır. Bu çocuklar maalesef bir birey olamazlar mutlaka birine bağımlı olurlar. Önce anne babaya bağımlı olan bu çocuklar ergenlik zamanı gelince bağımlı olacak başka bir adres arayabilirler. İşte burada çok tehlike çanları çalmaya başlar. Çok yanlış adreslere yönelebilirler. Araştırmalar göstermektedir ki ebeveynlerinin okul çalışmalarına aktif olarak katıldığını veya gençliklerinde çok yapılandırılmış ortamlar oluşturduğunu bildiren üniversite öğrencilerinin, yetişkin olarak depresyon ve kaygı yaşama olasılıkları daha yüksektir. Dahası, bu baskılar çocuğun özgürlük haklarının ihlali olarak bile kabul edilmektedir. Helikopter ebeveynler ile büyüyen çocuklar düşük bir özgüvene sahip olabilir ve bu da ileriki yıllarında depresyon ve anksiyete gibi sorunlara yol açabilir. Her ne kadar tamamen iyi bir amaç uğruna ve koruma içgüdüsüyle yapılıyor olsa da helikopter ebeveynlik çocukların yetişkinlik döneminde zorluklar yaşamasına ve hatta depresyon ilacı kullanmaya başlamasına neden olabilmektedir.

Bu ebeveyn tutumunun yol açtığı başka bir sorun da istediklerini bedel ödemeden, çalışmadan her zaman elde eden çocuklar meydana getirmektedir. Bunun sonucu olarak çocuklar belirli ayrıcalıkları hak ettiklerine inanarak büyürler. Ailelerinin yaptığı gibi tüm dünyanın onlara yardımcı olabilmek için çaba harcayacağına inanırlar. Fakat durum genellikle bu şekilde sonuçlanmaz ve gerçeklerle karşılaşmaları çok daha yıkıcı sonuçlar doğurabilmektedir.

Çocuklarımızın gelecekte daha güçlü bir karaktere sahip olması, yalnız kaldıklarında da doğru kararlar almaları, özgüvenli olmaları için birkaç adım geride durmak lazım. Ayrıca her zaman yardım etmek için hazır nazır beklemek de biz ebeveynler için oldukça yorucu bir süreçtir. Çocuklarınızı bir noktadan sonra bir birey olarak görmek ve kendi kararlarını vermelerine destek olmak hem bizim hem de onların omuzlarındaki yükü azaltacaktır. Saygılarımla…