Hayatım boyunca vedalardan kaçmışımdır hep. Sevdiğim insanları uzun süre göremeyecek olmam benim için yeterince zorken üzerine ağlamaklı bir son sahne yaşamanın gerekli olmadığını düşünürüm. Bir sürü güzel anı biriktirmişken yıllar sonra aklımıza sadece kahkahalarımız gelmelidir benim için.

“Bana göre kitabın son sayfası içindir o vedalar, eğer hikayemiz bitmediyse bir parçam zaten seninle gelecektir, bana hoşça kal demesen de olur. Ben seni hep gülerken hatırlamak istiyorum seni son görüşüm hüzünlü olmasın” diyemediğim için ben vedaları sevmem derim hep. İçimden geçenleri söylemem hiçbir zaman, hep yazmışımdır çünkü. Ne kadar değerli olduğunuzu duymanız çok zordur benden ama muhakkak kelimelerim anlatmıştır bunu size. Soğuk durmak demeyelim ama, yazabildiğim kadar anlamlı dökemem kelimelerimi size. O yüzden hep en fazla huzur bulduğum anlardır yazı yazdığım zamanlar.

Hatta etrafımdaki çoğu insana da önermişimdir bunu. Herkes yazabildiğince yazmalı aslında. Her gün birkaç satır bırakmalısınız kağıda. Her şeyi içinizde tutmak zaten yeterince zorken dökebilmenin bir yolunu bulmalısınız kendinize. Bugün döktüğünüz o cümleleri yıllar sonra okumak o zamanlara tekrar alıp götürmek demek olacak sizin için. Ve o anları en güzel siz anlatabilirdiniz kendinize.

Günlük tutmanın bir yaşı bir kuralı yoktur hiçbir zaman. Çok fazla güzel esere ev sahipliği yapmıştır hatta o günlükler çok konuda aydınlanmamızı sağlamışlardır. Unuttuğumuz çok anıyı hatırlarlar, görevleri de budur aslında, her zaman hatırlamanızı sağlamak. Bugün, her zaman hatırlamak isteyeceklerinizi doldurun bir kağıda ertesi sene kağıdı tekrar elimize aldığımızda listede değişenler var mı bakarız tekrar.

Ve geldik mutlu sona… Mutlu diyorum çünkü öyle hemen çıkmıyorum hayatınızdan, ertesi salı yine aynı yerde görüşmek üzere,

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan…