Son yaşadığımız deprem afetleri bize tekrardan gösterdi ki, aslında farklı toplumların birbiriyle çözülemeyecek sorunları yok. Hemen her afetten olduğu gibi her memleketten her ırktan insanlar tıpkı bizim de koştuğumuz gibi yardım için koştular.

Gönül isterdi ki o koca yürekli madenci, ambulans şoförü, belediye işçisi, tırnaklarıyla topraktan canlı çıkarmaya çabalayan yüzlerce sade vatandaş yönetsin ülkeleri, olmadı yönetenlere bu yürek bahşolsun.

Olaylar, savaşlar, zulümler, işgaller tamamen ülke menfaati adı altında bizleri yönetenler tarafından geçmişten günümüze siyasi, ekonomik gerekçelerle çoğu kez akla zarar gerekçelerle başlatılmış teşbihte hata olmasın satranç hamlelerinden ibaret, yazık ki oyun sonunda da çuvala giren şahlar, vezirler değil her daim piyonlar.

Dünya her birey için belli yaşam süresinden ibaretken, ahiret inancı olmayan bir kişi bile insanlık için faydalı, gelecek nesillerin onu saygıyla yâd edeceği bir ömür bırakıp gitmek istemez ki?

Asırlar boyu süregelen toplumlara empoze edilen ülke menfaati gerekçesinin her halde tek çözümü dünya üzerinde tek devlet kurmayı başarmak olmalı.

Ülke yönetenle, yönetilen arasındaki farkı konuyu en net anlatan bir hatıra paylaşalım.

Çanakkale savaşı, Türk askerleri tarafından savunulmuş ve sonucundan da zaferle sonuçlanmıştır. Vatanını kurtarmak için canı pahasına savaşan askerlerimizi Çanakkale Savaşı’nda yaşadıkları bazı anılar vardır. Çanakkale savaşı konulu anıların biri şu şekildedir:

Çanakkale savaşında savaşan ve bir koluyla bir ayağını kaybeden Fransız general ülkesine döndükten sonra şunları anlatmıştır: "Fransızlar, Türkler gibi mert bir millet ile savaştığınız için gurur duyabilirsiniz. Hiçbir zaman unutmam. Savaş sahasında savaş bitmişti ve biz de yaralıların arasında dolaşıyorduk. Türk ve Fransız askerleri de az önce süngüye girmiş ve ağır darbeler almışlardı. Yerde bir Fransız askeri yatıyordu, bir Türk askeri de kendi gömleğini yırtmış ve Fransız askerin kanlarını temizliyordu.

Neden öldürmek istediğiniz askerlere yardım ediyorsunuz diye sorduğumda şu yanıtı aldım 'Yaralandığı zaman cebinden yaşlı bir kadının resmini çıkardı. Herhalde annesidir diye düşündüm ve benim kimsem yoktu. İstedim ki bari o onu bekleyen annesinin yanına sağ salim dönsün.' O sırada gördüm ki o Türk asker de yaralıydı ve bu durumdayken Fransız askerine yardım etmeyi seçmişti. Sonrasında ise ikisi de öldüler. Türk askeri eğer o Fransız askerine yardım etmek için zaman kaybetmeseydi belki de kurtulabilirdi. Bu olay beni derinden yaralamıştı."

Tüm dünya ülkeleri başına geçecek insanları seçerken, vicdan, merhamet, insanlığa hizmet gibi önce insan canı kriterlerini ilk sıraya koyan kişilere değer vermesi ümidiyle.

Kalın sağlıcakla.