Dikkatimizden önce tembelliğimiz çalındı.
Vakitsizlikle zehirlendik.
Kendimizle bile olmadan, saf bir aylaklığın boş zamanı artık yok.
Bomboş geçirdiğimiz bir vaktin varlığından bile haberdar değiliz.
Aylaklığın nasıl yapıldığını unuttuk.
Bir anlık boşlukta işaret parmağımız telefon ekranının üzerinde, sayfa kaydırmakla meşgul.
Her şeye akıllı telefonunuzun kamerasından bakıyoruz, kendimize bile.
Sandalyeler, yataklar, divanlar, oturduğumuz, şöyle uzanıverdiğimiz her yer artık tembellikle, aylaklıkla anılmıyor.
Sahi tembellik neydi?
Aylaklık nasıl yapılır?
Silme, tıklım tıklım, bir zerresi bile boş olmayan zamanların aziz ve azizeleri gibiyiz.
Hep meşgulüz.
Vakit yok.
O kadar çok vakit yok ki, meşguliyetimizi fetişleştirdiğimizin farkında değiliz.
Fark edememek bizi daha meşgul yapmıyor, unuttuğumuz tembelliğin, nerede olduğunu bilmediğimiz aylaklığın lanetiyle lanetleniyoruz.
"Gördün mü?"
"Okudun mu?"
"Seyrettin mi?"
"Biliyor musun?"
Bilmiyorum, seyretmedim, okumadım, görmedim, görmek, okumak, seyretmek, bilmek istemiyorum deme özgürlüğümüzün olduğunun dahi artık farkında değiliz.
Bir çıldırtıcı fısıltı gibi tembelliğimizi zehirleyen dünya.
Tembel olamamakla lanetlendik sanki.
Bir daha aylaklık yapamayacağız.
Artık boş tek bir saniyemiz, bir anımız yok.
Yaşanan an hatıra alamayacak kadar vasat.
Bellek güçsüz.
Zayıf hafızanın semptomu zaman hızla geçiyor yanılsaması.
Ah evet, Tanrı bütün dolu zamanların Tanrısı.
Ne yapıyoruz?
Tembellikten aykaklıktan uzaklaştıkça ilham verici o avarelikten de uzaklaşıyoruz.
Otomobilden uzaktan kumandaya bize hemen bütün buluşları armağan eden tembellikti, aylaklıktı.
Ya şimdi?
Tembelliğin olmadığı bir dünyayı nasıl tecrübe edeceğiz?
Bu dünya bize ne verecek?
Tembelliğimizi çaldırdığımız için hiçbir şey yerli yerinde değil, rüyalarımız bile.
(Tembelliğe övgümü, kısa kesiyorum tamam:)

Uzun lafın kısası olmaz: Tembellik hakkı, insanlık hakkıdır.