Bugün konumu son zamanlarda kendi kendime çok fazla konuştuğum yerden seçiyorum.

“Bir insan negatif yanlarının farkına varıp, tam anlamıyla kendini değiştirebilir mi?”

Açıkça söylemesek bile hepimizin olumsuz bulduğu ve kendimizi şikayet ettiği yanları var. Ben bu

yanımın etrafımdaki insanları bazı zamanlarda zorladığını düşünmeye başladım. Ve bir yolunu bulup

kendimizi değiştirmeye başlamak en büyük olgunluk aslında.

Kendini tanımak, kendisiyle barışık olmak her zaman dikkat çeken hatta bazen “keşke bende böyle

olsam” denilen özelliklerden. Ama düşünüp baktığımızda, neden barışık olmayalım ki kendimizle?

Veya neden hayatımızda en önemli şeyin ilk başta biz olduğumuzu anlamayalım?

Bu bencillik değil aslında, kendinin farkına varmak. Çünkü hayatınıza aldığınız insanları kendinizden

bile öteye yerleştirip bu durumu onlara hissettirdiğinizde bir zaman sonra onlardan da aynı tavrı

aldığına şahit oluyorsunuz. Sizin hayatınızda sizden öteye yerleşmelerine izin vermeyin.

Ben biten arkadaşlık ilişkilerimin birisinden sonra hayatıma giren herkesin belli bir yerde çıkacağına

alıştırdım kendimi. Ben ne kadar değer veriyor olursam olayım herkes kalması gereken zaman içinde

kalıp sonrasında kaybolacaktı. Bu durumun normal olduğunu anladığınızda bir bakış açısı daha

kazanmış oluyorsunuz. Ve almanız gereken kararlarda önceliklerinizi yeniden belirleme şansına sahip

oluyorsunuz.

Bir kere geliyorsak eğer, keşke demeye harcamamalıyız kendimizi. Her zaman iyi olamasak da

kendimizi tanıyıp tamir etmeye çabalamak yeterli bir adım aslında.

Bu hafta da bu konuyla düşünmeye zorladığıma göre yavaşça geri çekiliyorum, köşenizde ağırladığınız

her dakika için teşekkürler.

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir

yazarca geçti buradan.