HERKES İÇİN BİRAZ MUTLULUK

(Bugün İki Seçiminiz Var)

Evde kalınca insan, geçen yıllarda hayatımızda dönüm noktası olan anıları tazeleme ve yad etme imkânı buluyor. Benim için bunlardan birisi de rahmetli oğlumla bundan 11 yıl önce yaşadıklarımızı ve hatıralarını yad etmek oldu. Onun resimleri ve evrakları arasında sakladığı notlarını, makaleleri tekrar okurken bir yazıya rastladım. Başlığı “Herkes İçin Biraz Mutluluk” birlikte özetleyerek okuyalım:

“Jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir şeyi bulunurdu. Hatta bazen bu tavrıyla etrafındakileri çıldırtırdı bile. Ne zaman nasılsın diye soran biri olursa “Bomba gibiyim, bomba” diye yanıt verirdi, hep. Kendisi her durumda böyle iyi kalabilmeyi nasıl başardığını soranlara şöyle açıklıyordu:

Her sabah kalktığımda kendi kendime Jerry bugün iki seçimin var: havan ya iyi olacak, ya kötü.. derim. Havamın iyi olmasını seçerim. Kötü bir şey olduğunda ise iki seçimim var: Kurban olmak, ya da ders almak. Ben başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. Birisi bana bir şeyden şikâyete geldiğinde, gene iki seçimim var. Şikâyeti kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermek. Ben hayatın olumlu yanlarını seçerim.

Kendisine bu iş bu kadar kolay mı? Diyene evet kolay derdi Jerry. Hayat seçimlerimizden ibarettir. Her durumda bir seçim vardır. Sen her durumda nasıl davranacağını seçersin. Sen havanın, tavrının iyi ya da kötü olmasını seçersin. Yani sen hayatını nasıl yaşayacağını yine kendin seçersin, kendi tercihlerini yaşarsın.

Bir gün Jerry’nin evine gelen hırsızlar, paniğe kapılıp Jerry’i delik deşik ederler ve ameliyatı tam 18 saat sürer, haftalarca yoğun bakımda kalır, taburcu edildiğinde ise kurşunların izleri vücudunda olmasına rağmen, yine nasılsın diyenlere “Bomba gibiyim, bomba” demeyi ihmal etmez. Kendisine o anda korkmadın mı şuurunu kaybetmedin mi? diyenlere bakın ne der Jerry:

“Olay sırasında yerde yatarken iki seçimim var, diye düşündüm. Ya yaşamayı seçecektim, ya ölümü. Ben yaşamayı seçtim. Ambulansla gelen sağlık görevlileri harika insanlardı. Bana iyileşeceksin merak etme dediler. Ama acil servisin koridorlarında benim sedyemi hızla ameliyathaneye sürerlerken doktorların ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ilk defa korktum. Bir şeyler yapmalıyım yoksa biraz sonra ölü bir adam olacağım, diye düşündüm. O sırada bana herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını soran hemşireye “Evet, evet var, benim kurşunlara alerjim var!.” diye bağırdım. Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladılar. Ben yine söylenmeye devam ettim. Beni bir canlı gibi ameliyat edin, otopsi yapar gibi değil. Ve ben yaşamayı seçtim.”

Jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük katkısı ile yaşadı. Yaşaması diğer ölümcül hastalara da örnek oldu. Tıpkı benim oğlum gibi.

O da her defasında nasılsın dediğimizde “Bomba gibiyim” derdi. Tıpkı Jerry gibi, biz onu değil o bizi teselli ederdi. O kadar zor durumlardan olumlu düşünceleriyle çıktı. Hastanede kaldığımız üç ay boyunca yaşadıklarını başkası kabullenebilir miydi? Bilmiyorum. Ama maalesef, taburcu olduktan bir hafta sonra musallat olan bir mikrop onu bizden koparmayı başardı. Ne diyelim takdiri ilahi…

Ben her gün hayatımızın geri kalanını dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu onlardan öğrendim. Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu da..

Koronalı günlerde tercih tıpkı Jerry ve Ali gibi olayların iyi tarafını görmeyi mi tercih edeceğiz, yoksa öldük bittik edebiyatı yapanların karamsar düşüncelerini mi?

Şimdi. Karar verin! Belli bir süre kimseyle görüşmeyip evde kalarak hayatta kalmayı mı seçeceğiz, yoksa yoğun bakım ünitesinde entübe edilmiş bir vaziyette ölümü beklemeyi mi? Tercih sizin. EVDE KALIN, SAĞLIKLA KALIN.

NOT: Bu yazıyı okuyanlarında iki seçimi var. 1.Unutup gitmek 2. Paylaşmak.