Nefis; kelime ıstılahına bakıldığında kişinin öz varlığı manasına gelmektedir. Lakin bu öz varlık kişiye sermaye olduğu gibi borç girivesine sokacak bir illet de olabilmektedir. Zira koşan bir atın tamah etmediği, bu sürecin sonunda ise çatladığı aşikardır.   

***  

Devrin birinde hükümdarın biri vezirine demiş ki; Ey vezir, bana öyle bir hastalık söyle ki çaresi hiçbir nebatta ihtiva olmasın ve bu hastalık insanı kademe kademe öldürsün. 

Vezir ise, hünkarım siz bir müsabaka duyurun tellal ile tüm diyara, bu müsabakada günün doğuşu ve batışı arasında kalan vakit içerisinde kim en fazla arşınlarsa bu arz-ı cihanı onun olacak bastığı her toprağın resmi evrakı. Bunları işiten padişah, şaşkın bir şekilde kabul etmiş vezirin teklifini. Ardından tellallar avazı çıktığı, tokmağı vurduğu sürece haber etmiş bu diyarın her bir mensubunu. Vakit gelmiş, gün aymış, ahali koşmaya başlamış bu diyarın her bir karışını. Güneşin batacağı lahza, padişah vezire dönüp; Ey vezir nerede benim sualin cevabı demiş. Vezir de hazır cevap tabi, hünkarım buyurun atınız hazır, demiş. Padişah merak ve hiddet duygularıyla arafta kalmış ama merakı galip gelmiş, binmişler atlarına gitmişler ta uzaklara. Hemen gözlerinin önünde bir beden görmüşler yere boylu boyunca serili, sekerata girmiş bir aciz fani. Vezir dönmüş hünkarına ve şu sözleri sarf etmiş; 

-Hünkarım bu fani, nefis kaynaklı bir hastalığa yakalandı, lakin etrafındaki hiçbir nebat ona vermez derman, bu hırıltılar; arşınladığı yolun kendi nefsi tarafından arzu edilmesi sonucu onun son nefesidir. İşte alın size en sofistike ve en buhranlı hastalık.   

Bu kısa hayatta, nice ihtiraslar bize rehber olmuşken, bir ömrün sonuna intikal ettiğimizde, nefsimizle baş başa kaldığımızda, ancak hırıltılı nefesler nale olacak ademin kulaklarına.     

*** 

“Ey iman edenler, üzerinizdeki (yükümlülük) kendi nefislerinizdir. Siz doğru yola erişirseniz, sapan size zarar veremez. Tümünüzün dönüşü Allah'adır. O, size yaptıklarınızı haber verecektir.”  (MAİDE SURESİ 105. AYET) 

"Sadakallahul Azim"