Etrafınız sahtekârlarla çevriliyken aşk ve sevgi dâhil her şey kendi gerçekliği dışında başka bir şeyi imler.

Her sözcüğün fazladan bir sözcük olduğu bütün iletişimlerde sahtelik kendisini işte o fazla abartılı sözcükte gizler.

SAHTEKÂRLIK ARTIK GÜNÜMÜZDE BİR KIVAM VERME, BİR DEMLENME BİÇİMİNİ ALMIŞTIR.

Kendini sosyal medyada sürekli paylaşmak ortak bir tedavi biçimidir ve polesebo davranış, kendi sahtekârlığını da üretmekten geri durmaz.

Kendini paylaşmak artık kendini yalanlamaktır.

Kendini paylaşan artık mahkûmdur.

Bunu sadece teknoloji bağımlılığı için söylemek mümkün değil; kendimizi toplumla hangi biçimde paylaştığımız açısından da söylüyorum.

YAŞAMAK VE KENDİLİK FİKRİNİN MUSALLAT OLDUĞU BÜTÜN İNSANLAR YAVAŞ YAVAŞ KENDİLERİNİ ÖLDÜRDÜKLERİNİ BİLSELERDİ, KENDİ SAPLANTILARINDAN KENDİLERİNİ KURTARMAK İÇİN ELLERİNDEN GELNE HER ŞEYİ YAPARLARDI.

İnsanın kendine sahtekârlık yaptığı çağda sahtekârlık yeni bir hayat tarzı değil intihar üzerine düşüne biçimidir.

Neredeyse hiçbirimiz bizden birinin kopup gittiğini, bu kopup gidenin bizden bağımsız şeyler yaptığını falan düşünüyoruz. O biz değilmişiz gibi yaşıyoruz kendimizi.

Yaşaman bir uçurumdan atlamak olmuş ve bu yaşamı bize yaşam diye sunuyorlar; kimler mi? Kendimiz dâhil herkes.

En başta kendi kendimize yapıyoruz sahte kârlığı; kaybetmenin kârlılığı üzerine kurulan yaşam bu.

Zaten bir başkasına sahtekârlık yapabilmek için insanın önce kendisine sahtekâr olması gerekir.

KENDİMİZE SÖYLEDİĞİMİZ YALANLARI BAŞKALARINDA DA TEST EDERİZ.

Nihayetinde umutsuz bir tedavinin son aşamasında hayata bakışımız değişmemiş ise bizatihi tedavinin kendisi öldürücüdür.

ÇAĞIMIZIN AYIRI BİR TARAFI VAR buna kuşku yok, belki de herkes sahte kâr ama sahte kârlığın da dereceleri var.