Çoğumuz için sabahın erken saatlerinde başlayan bir gün ile merhaba… Ben haftaya yine sorularla başlıyorum eğer hazırsanız... 
Hala heyecan ile bekliyor musunuz bayramları? 
Hala “bayram” dendiğine yüzünüze bir gülümseme yerleşiyor mu?
İçimdeki o heyecanın bitmediği yıllarımda kalmak isterdim. Başucumda sakladığım kıyafetlerimle, namazdan dönen babamı karşılayabilmek için ablamla yarış yaptığım o hevesle. En önemlisi mutluluğun eksik olmadığı o bayram kahvaltısıyla… Zamanın beraberinde götürdüğü çok şey olmuş bizden. Daha yirmili yaşlarımda teknolojinin bu kadar hayatımın içinde olmasından rahatsızken devamında neler düşünür neler yazarım bilmiyorum. Özlediğimiz insanın sesini tek bir tuş yardımıyla duymanın rahatlığı bir yerde daha uzaklaştırdı sanki bizi bizden. Köy evlerinde anneannelerin evlerinin tıka basa kalabalık olduğu yıllardan, bayramda rezervasyonları dolup taşan tatil köylerinin arttığı yıllara döndük. Kapı kapı gezen çocuklar olarak büyümüşken şimdi kendi çocuklarımızı aynı kapılara göndermeye korktuğumuz bir zamanda yaşar hale geldik. Ah, o büyüklerimiz meğer ne çok haklılarmış, biz yine yaşayınca öğrendik kıymet bilmenin değerini.
Bir önceki bayram yazımda da demiştim, “bize o eski bayramlar birde şimdiki aklımız gerek”. Geçmişteki tüm pişmanlıklarımızla aklımız gelen düşünce değil midir aslında bu. Hepimiz geriye dönüp bir daha yapmayacağım diyerek geçirmez miyiz hayatlarımızı, işin aslı ders çıkartabilmekken “kıymet bilmeyi öğrenebilmek” iken… Bazen anlamak için gerçekten yaşamak gerekmiş, bir de uzun uzadıya düşünebilmek.
    Velhasılıkelam, hepiniz için huzur dolu ve unutulmayacak bir bayram olması umuduyla, sizi haftaya tekrar buralarda görmek umuduyla gidiyorum.
Günaydın,
İyi öğlenler,
Huzurlu akşamlar…
Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan….