Aklınızın bir köşesine kazınmak amacıyla geliyorum. Birkaç paragraf birlikte düşündükten sonra

geldiğim sakinlikte geri döneceğim.

Burayı da iyice sahiplendiğime göre başlayalım o halde; hoş geldiniz. Bilindiği üzere, ben Yazarca…

Son zamanlarda fark ettiğim bir şey var. Sorumluluk duygusu ve yoğunluklar arttıkça evde kaldığım

zamanları daha çok kendi başıma geçiriyorum. Bazen saatler geçmiş oluyor ve ben ne yaptığımı fark

etmemiş bir halde buluyorum kendimi. Bu bir yönden terapi haline geliyor aslında. Gün boyu bir

yerlere yetişme yoğunlukları yaşadıktan sonra sakinliği bile özlüyor insan.

Bazen kitabın bir sayfasında dakikalarca kalakalmış oluyoruz, gökyüzünü izlerken dalıp gidiyoruz. Ve o

sırada derin düşünceler geliyor akla. Kağıda geçmeyen çok yazılarım vardır, hepsi ayrı bir yıldızda

saklanmış gökyüzünden izler beni. Onları sonsuzluğa uğurlamak paylaşmaktan daha kolay geliyor.

Bazı zamanlarda kalemimden çıkan her kelimenin bana ait kalmasını isterken buluyorum kendimi. Asıl

düşüncelerime çok ters olsa da böyle zamanlarda saklı kalan çok yazı, çok hikaye var. Bazılarının finali

sadece aklımda yazılıdır hatta. Bazı finalleri yazmak yaşamaktan daha zor geliyor insana.

OTOBİYOGRAFİ TRAFİĞİ

Bir zaman, yaşadığım birkaç yılı yazıya dökmek istedim. Unutmaya başladığım yıllarda hala aklımda

kalmasını istediğim detayları sanki başkasının ağzından dinler gibi okumak, yıllar sonra ne günlermiş

demeyi daha da güzelleştirecekti. O zamanlardan kalıntıları karşıma alıp yazmaya da başlamıştım

aslında ama bu girişimin sonunda cebimde sadece ufak bir ders kaldı bana “yaşamak, yazmaktan

daha kolaydır bazen.”

Yazmak benim için her zaman en güzel terapi olacak, içimdeki yazarca bir yerlerde bana fısıldamaya

devam edecek biliyorum. Ve bazı hikayeler bir süre de olsa kabuklarında gömülü kalacaklar.

Günaydın,

Mutlu günler,

Huzurlu akşamlar,

Hangi vaktinize denk geldiysem orada bir huzur bırakmak umuduyla bir yazarca geçti buradan…