Bu haftanın konusuna çocukluğumuzun en trend sorusu ile başlıyorum.

“Anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?”   

Sanırım büyüdüğümü anlamamın bir yolu da bu soruyu cevaplayan değil soran tarafta olmam oldu. Ama bir şey fark ettim ki, yeni nesil bizden çok daha zeki cevaplara sahip. Hani hep derler ya büyümüş de küçülmüş, o kadar akıl dolu cevaplar alıyorum ki şaşırıp kalmamak elde değil.

Siz ne cevap verirdiniz bu soruya?

Ben her zaman annem demişimdir ve sanırım çoğunluk kısımda benim verdiğim cevabı veren tarafta.  Biz annelerimizle daha fazla zaman geçirerek büyüyen çocuklar olarak sevgiyi annelerimizden daha çok aldığımızı sanıyoruz ve bence bu cevabın asıl sebebi çocukluğumuzun ilk başta annelerimizi örnek almaya başladığımız yıllar olması. Büyüdükçe başlıyoruz babalarımızın adımlarını takip etmeye, akşamları kapı açmak için yarışlara başladığımızda, iple çektiğimiz pazar sabahlarında.

Sonrasında kendi adımlarımızla, kendi yolumuzda yürümeye başlıyoruz. Hayat öyle bir noktaya geliyor ki artık kendi kararlarımızın sonuçlarını göğüslenir hale geliyoruz. İlkokul yıllarımız daha dün gibi gelirken o sıralarda öğretmenlik yaparken, kapıda çıkacak olan çocuğun velisi olarak beklerken buluyoruz kendimizi. Ne kadar kabul etmesek de zaman sandığımızdan daha hızlı geçiyor. Bir anda kendimizi benim hayallerime ne oldu derken buluyoruz veya o hayalleri yaşarken gurur duyuyoruz kendimizden.

Sonu ne olursa olsun kendi kararlarımızı almayı öğrenip daha güçlü adımlarla devam ediyoruz hayatlarımıza. Cebimizdeki şekerler yerini tecrübelerimize bırakırken bizim adımlarımızı taklit etmeye çalışan minik ayaklara gülümseyerek bakıyoruz.

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.