Şimdi Ankara bembeyaz, dışarının soğuğuna rağmen iç ısıtan bir manzara var önümde. Çocukluğumdaki gibi kış boyunca sabahtan akşama pencere kenarında sokağı izlemek isterdim, tek derdimin oyuncaklarım olduğu yıllarımı özlüyorum şimdilerde. O zamanlar büyümek demek 25 yaşıma gelmek demekti sanki, hep bu yıllarımı hayal ederdim ne olacağını düşünerek. Şimdi o yaşlardayım ve hala aynı soru dolanıyor aklımda.

Büyümek demek tüm sorularımın cevabını bulmak demek değilmiş, hatta bazıları büyümekle de alakalı değilmiş. Dertleniyoruz büyüdükçe, eskiden ne olduğundan haberimiz dahi olmadığı meselelere saatlerimizi harcarken buluyoruz kendimizi. Sabaha mutsuz uyandığımız günler, haftalar geçiyor ömrümüzden.

Yıllar geçmiş tecrübe edinmişiz belki, ama hala öğrenemediğimiz tek şey olmuş mutluluk. Küçük bir gülümsemenin kelebek etkisiyle kocaman sonuçlar getirdiğine inanırım her zaman. Ufak bir kediye su vermek, küçük çocuğa gülümsemek gibi bizden bir şey götürmeyecek küçük şeylerin nelere sebep olduğunu görebilseydik hepimiz daha iyi insanlar olurduk eminim. Şuan yaşadığımız çoğu şey hayatımızda atlatmamız gereken sınavlardan oluşuyor.

 Atlattıkça daha zoruyla karşılaşıyoruz, ne kadar güçlü olduğumuzu görüyoruz belki de. Ve kaç yaşında olursak olalım her zaman kendimizi tanımaya devam ediyoruz. Umarım her sınavımızın sonunda, güzel bir yanımızı daha keşfederiz. Hayatınızın sürprizlerle dolu olması dileğiyle.

Bir Özdemir Asaf dizesiyle veda edelim bu hafta, “Baharda kışı, kışın da baharı özler insan. Ne uzaksa onu özler. Kavuşmak şart mı? Boş ver, bazı şeyler yokken güzel.”

Günaydın,

İyi öğlenler,

 Huzurlu akşamlar.

Hangi vaktinize denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.