Çok yanlış yapıyoruz aslında. Çocuklara ilk başta öğretmemiz gereken şeyleri hep en sona bırakıyoruz. Düşüp canı yanmasın diyoruz, ama kalkmayı öğrenmesine fırsat vermiyoruz. Avcumuzun içinden, kollarımızın arasından çıkmasına izin vermeden büyümelerini istiyoruz. Onları düşündüğümüzü sanırken aslında en büyük zararı biz veriyoruz onlara.

Sonra zaman geçiyor, avcumuzun içinde sakındığımız çocuğumuz büyüdüğü zaman önünde onu bekleyen güven dolu bir hayatı oluyor. Hayal ettiği her şeyi yaşayabilmesi için elimizden geleni yapmış oluyoruz ama bir noktayı unutuyoruz; hayatta düşmeden kalkmak, tecrübe etmeden ders çıkarmak, acı çekmeden mutlu olmanın kıymetini bilmek yok.

Hayatlarımızın bir yerinde düşüyoruz, bir yerinde anlıyoruz çocukluğumuzdaki gibi olmadığını hayatın. Daha çok zorlanıp daha yavaş öğreniyoruz. O zaman geri dönüp keşke daha önce öğrenseydik derken buluyoruz kendimizi. Biz bunu derken çocuğumuzun daha erken öğrenmesine fırsat vermiyoruz, koruma içgüdülerimize yenik düşüyoruz.

Hani derler ya düşünce tek çare kalkmak diye, o misal bizde zor da olsa öğreniyoruz kalkmayı. Hayatımızda bizi bırakmayan tek şey, tecrübelerimiz oluyor.

Ve tecrübelerinizden ve mutluluğunuzdan uzak kalmayacağınız bir hayat dilerken veda ediyorum haftaya.

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.