Siz kendinizle baş başa kaldığınızda ne yapıyorsunuz?

Günümüz modern çağı, aslında tam bir oyalanma, zamanın nasıl geçtiğinin bile farkında olmadığımız zamansız çağı diyebiliriz. Kendi kendimize geçirdiğimiz vakitlerde kendimizi dinlemeye fazlaca vakit ayırdığımız bir çağda yaşamıyoruz. Kendimizle baş başa kaldığımız zamanlarda genellikle hobilerimize vakit ayırıyor, kitap okuyor (ki kitap okumanın bir hobi olarak sunulmasına hep karşı oldum) yürüyüş yapıyor, ya da sosyal medyada kendimizi kaybediyoruz. Oturup iç alemimizi keşfetmek ise daha yeni yeni popüler olmaya başladı. Oysa dikkatimiz orada değilken içimizde pek çok şey olup bitiyor bile.. Peki, kendi içimize yolculukta, iç alemimizi  tanıma sürecinde ne kadar öz şefkat barındırıyoruz. Hem kendimize hem çevremizdeki sevdiklerimize.

Yanımızda, hayatımızda olan fakat yanımızda hatta yakınımızda olduğunun farkında olmayıp değerini bilmediğimiz kaç insan var hayatımızda?  Sevdiğimiz ama sevdiğimizi söylemeye vakit dahi ayırmadığımız kaç kişi?

Zamanın hükmünü yitirdiği şu yıllar ancak  bir acı kayıp sonrasında fark ettiriyor gerçek yaşamda asıl önemli olan şeyin şefkatli, sevgi dolu, samimi insani duygularda, birliktelik, güzel anılarda saklı olduğunu.

İçimizde o kadar çok  ses var ki.. Bu sesleri yaşamı destekleyen veya köstekleyen sesler olarak gruplayabiliriz. Siz hangi sese kulak vermek istersiniz?  İçimizde bizimle usul usul ve şefkatle iletişim kuran, yaptığımız yanlışları fark ettiren, pişmanlık hissettiren, yaşamı destekleyen bir sese mi. Yoksa  hoyratça, vurdumduymaz, incitici bir yana mı ses vermek istersiniz?

Hoyratça bir yaşamda mutsuzluğa, pişmanlığa, değersizliğe yol alırken, iç huzurda bilakis dünyanın en mutlu insanı biz olabiliriz.

İçimizdeki, ikilem içindeki ve kopmuş kabloları onaralım, bağlayalım ki ışıklar yansın!

Kendimizi  ve hayatı yaşıyor iken sevdiklerimize zaman ayırdığımız, değer verdiğimiz ve hayata sıkı sıkı bağlandığımız bir ömür olması dileğiyle.