Önce sevmesini bilmeli insan her hangi bir canlıyı koşulsuzca, samimi ve karşılık beklemeden sevmeli bunu başarabilmek için önce sevmeye kendinden başlamalı özsevgiyi özmerhameti kendine göstermeli, ilk kendine sarılmalı, canım kendim iyi ki varsın demeli... Sonra da yaşadığı sürece  hayatlara dokunmayı ve  öyle de  yol almayı becerebilmeli... Sevgiyi, merhameti, iyiliği öldürmemeli illaki öldürecekse, içindeki  kini, nefreti, öfkeyi ve insan olmaya engel olan  tüm tabuları öldürmeli... Arada da soru sormalı kendine...

“Nasıl biri olup, nasıl bir hayata sahip olmak istersin, hayattaki amaçların neler?” diye. Diğer taraftan hayatin bilindiği kadar  kadar uzun olmadığını hatırlamayı ihmal etmemeli... Zira insan, yaşamın en önemli evresini hoyratça geçirip ufak şeyleri kendisine dert edip, mutsuz etmekten zevk alır hale gelir, eften püften şeyleri taktıkça takar... Bir süre sonrada makama, şöhrete, eşyaya, paraya en önemlisi de insana bağımlı olur, sonra da haliyle mutsuz...

Oysa mutlu olmak için başka  birinin oksijenine ihtiyaç yoktur, çünkü  herkes herkessiz  yaşar, insanlara ve diğer maddelere  oksijen muamelesi yapmak sadece mutsuz olmak için kendine enjekte edilen bir zehirdir... Kurtulmak içinse önce arınmak lazım  zehirlerden... Sonra da oksijen kaynağınızın kendinizin olduğunu, kendi kendinize yettiğinizi yine kendinize ilan etmek gerek... işlem sonunda  gerçek  hayata kocaman bir "merhaba" diyebilirsiniz Son olarak da  yaşamınız boyunca günün sonunda;  kendinizi sevmeyi, kendinize değer vermeyi, kendinizi ertelememeyi ve en önemlisi de kendinize  her daim İNANMAYI  ihmal etmeyin...